Τέρμα γκάζι!
Ω Μαλιακέ, ξεμαλλιασμένε!«Γράψε, ρε Τέμπερ, κάτι για το Μαλιακό!»
Το ζήτησαν δύο φίλοι της στήλης μέσα σΆ ένα μήνα (σημαντικό ποσοστό του συνόλου, υποθέτω), άρα μπορώ να το αρνηθώ; Όμως, τι να γράψω; Με έχουν προλάβει τα λαγωνικά του Star με τις handycam, οι συνάδελφοι εφημεριδάδες, ο Σουφλιάς, όλοι. Να γράψω τι; Ότι κρύβει παγίδες, ότι είναι λαιμητόμος, καρμανιόλα, Μολώχ της ασφάλτου; Τα έχεις διαβάσει αυτά και θα τα διαβάζεις κάθε φορά που κάποιο λεωφορείο με μαθητές θα τσουγκρίζει με τριαξονικό στο συγκεκριμένο κομμάτι της ΠΑΘΕ, πολύπαθε φίλε, αναγνώστη, οδηγέ. Θα σχολιάσω απλώς όσα έχουν κατά καιρούς γραφτεί για το περιβόητο «πέταλο»:
«Ο δρόμος είναι κακοσχεδιασμένος»
Λάθος! Οι εθνικές μας οδοί είχαν σχεδιαστεί με βάση τους μεταπολεμικούς αμερικανικούς highway, οι οποίοι προέβλεπαν και λωρίδα έκτακτης ανάγκης. Η χάραξη, το πλάτος του οδοστρώματος και οι ακτίνες των στροφών είναι πανομοιότυπα με της αουτοστράντα Μιλάνο-Κόμο, του πιο προηγμένου αυτοκινητοδρόμου κάποτε. Πότε; Επί Μουσολίνι (1924), αλλά δεν έχει σημασία... ¶ρα ο Μαλιακός δεν είναι απλώς δρόμος, είναι μηχανή του χρόνου. Από τον 21ο αιώνα σε πάει με τη μια στην εποχή του μεσοπολέμου. ΓιΆ αυτό θα άξιζε να χαρακτηριστεί «μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς» από την UNESCO!
«Ο δρόμος είναι γεμάτος κακοτεχνίες»
Πού τις είδατε; Εννοείτε την άσφαλτο που πάλιωσε ή τα μπαλώματα που προέκυψαν στη συνέχεια και ως τέτοια πρέπει να τα κρίνουμε; Ή τις διασταυρώσεις πάνω στην ευθεία (βλ. Λαμία), τα βενζινάδικα πάνω σε στροφές και τα φανάρια στα Καμένα Βούρλα; Μήπως εννοείτε το εκκλησάκι με το ρητό «NΙΨΟΝΑΝΟΜΗΜΑΤΑΜΗΜΟΝΑΝΟΨΙΝ», για χάρη του οποίου εκατοντάδες ταξιδιώτες-προσκυνητές σχηματίζουν καθημερινά ουρές, δημιουργώντας κομφούζιο (και αρκετά ατυχήματα), θέλοντας έτσι να ξορκίσουν το δαίμονα του Μαλιακού;
Μήπως εννοείτε τα εστιατόρια εκατέρωθεν (βλ. «Καραβόμυλο»), στα οποία ο καθένας περνά απέναντι για να χλαπακιάσει; Μήπως τους κάθετους αγροτικούς δρόμους, απΆ όπου βγαίνουν απειλητικά θηριώδη τρακτέρ; Όλα αυτά δεν είναι κακοτεχνίες. Είναι made in Greece ευρεσιτεχνίες. Με παγκόσμια πατέντα!
«Ο δρόμος είναι στενός»
Μέγιστο λάθος, συκοφαντία! Εδώ, αρκετές φορές, χίλιοι καλοί χωράμε. Τρεις νταλίκες-τρενάκι δεξιά, εμείς που προσπερνάμε πατώντας πάνω στη διαγράμμιση, οι απέναντι νταλίκες και ο τύπος με τη φτιαγμένη «μπέμπα» που προσπερνά κι αυτός, κάνοντας σινιάλο, με τους δύο τροχούς του στη λωρίδα μας. Κι όλα αυτά νυχτιάτικα! Εντάξει, κάποιες φορές δε χωράμε (μπαμ!), αλλά ο δρόμος φταίει ή το μυαλό μας; «Μα, ο δρόμος σε προκαλεί» θα μου πείτε. Πράγματι, σε φτιάχνει να πηγαίνεις με τη φόρα, να κάνεις σινιάλο στον μπροστινό, ώστε να κάνει δεξιά (στη λωρίδα ανάγκης) για να περάσεις. Και, αν δεν το κάνει, τότε θα βγεις λίγο αριστερά και τέλειωσες. Και αν έρχεται κάποιος από την άλλη; «Γιατί δεν κάνει λίγο δεξιά; Ο μαλάκας!». Ένας στενός Μαλιακός θα ήταν πιο ασφαλής από το σημερινό, γιατί θα σου στερούσε την ψυχολογία του «περνάω όπως έρχομαι». Παράδειγμα τα σημεία όπου ο δρόμος έχει στενέψει επειδή γίνονται έργα: έχετε προσέξει πόσο καλά παιδιά είμαστε όλοι εκεί; Προσπερνάς νταλίκα, αν δε βλέπεις τι γίνεται απέναντι; Ποτέ!
«Είναι γεμάτος στροφές καρμανιόλες»
Ελάτε τώρα... Για δοκιμάστε να πάτε με τα όρια, υπάρχει στροφή που δεν την παίρνει και ο πιο ξεχαρβαλωμένος κουβάς χωρίς ABS, ESP κτλ.; Αλλά τα όρια είναι γελοία, σωστά; Ωραία, βάλτε ένα 20% πάνω και δοκιμάστε να περάσετε όλες τις στροφές. Κανένα πρόβλημα; Θέλουμε, όμως, να στρίβουμε όπως ερχόμαστε, σωστά; Με 120, 140 ή 160 ορισμένοι. Βέβαια, υπάρχει ελαφρυντικό σΆ αυτό. Είτε από Αθήνα είτε από Θεσσαλονίκη, ερχόμαστε με τη φόρα του αυτοκινητοδρόμου και, ξαφνικά, να ο Μαλιακός. Ένας βραχνάς 70 χλμ. με τον οποίο όλοι θέλουμε να ξεμπερδεύουμε. Έτσι, ορισμένοι ξεμπερδεύουμε μια και καλή... Και μη μου πείτε ότι ούτε εδώ φταίει ΚΑΙ η υπερβολική ταχύτητα (η δική μας), εντάξει;
«Οι μπαριέρες δεν ενδείκνυνται»
Αυτό είπε, εν ολίγοις, ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ λίγους μήνες πριν, επικαλούμενος τους τεχνικούς συμβούλους του, για να απαντήσει σε όσους κατά καιρούς πρότειναν το αυτονόητο ως προσωρινό μέτρο. Ξέρετε τι εννοούσε; Ότι, αν έμπαιναν μπαριέρες, δε θα χωρούσε μία νταλίκα και ένα επιβατικό σε κάθε ρεύμα κυκλοφορίας. Ας μη χωρούσε! Ας πηγαίναμε όλοι τρενάκι, με 60. Ας κάναμε μιάμιση ώρα για να περάσουμε την «καρμανιόλα». Έτσι, γιατί ένας σιδερόφραχτος Μαλιακός θα ήταν πιο αργός μεν, πιο κλειστοφοβικός ίσως, αλλά, αναμφισβήτητα, πιο ασφαλής από το σημερινό. Απλώς, γιατί κανένας δε θα προσπερνούσε...
Και για να τελειώνουμε με το θέμα; Προσωπική, ταπεινή συμβουλή: πριν αρχίσεις τα -δικαιολογημένα- μπινελίκια την επόμενη φορά που θα περάσεις από το «πέταλο», εξοπλίσου με μπόλικη αυτοκριτική διάθεση και υπομονή. Πες ότι θα χάσεις μισή ώρα από τη ζωή σου και οδήγησε ως νοήμων άνθρωπος. Πες ότι σταμάτησες να πιεις έναν καφέ. Σε απογοήτευσα; Συμβουλή επιβίωσης είναι, με ισχύ μέχρι το 2011*, όταν το «πέταλο» θα έχει γίνει αυτοκινητόδρομος._ Α. Τ.
* Να δούμε αν η παράκαμψη Αγ. Κωνσταντίνου θα λειτουργήσει τον Ιούνιο του 2007, κ. Σουφλιά...